The Guardian ka publikuar tekstin e një studenteje nga Kabuli e cila përshkroi ngjarjet pak para se talebanët të hynin në qytet.
“Unë shkova në klasë dje herët në mëngjes. Në një moment, një grup grash dolën nga konvikti. Pyeta se çfarë kishte ndodhur, dhe njëra prej tyre më tha se policia po i evakuonte sepse talebanët kishin mbërritur në Kabul dhe se ata do të rrihnin gratë që nuk mbajnë burka.
Të gjithë donim të shkonim në shtëpi, por nuk mund të përdornim transportin publik. Shoferët nuk na lanë të hyjmë në vetura sepse nuk donin të merrnin përgjegjësinë për transportin e grave. Ishte edhe më keq për gratë nga konvikti, të cilat janë jashtë Kabulit dhe ishin të frikësuara dhe të hutuara se ku duhej të shkonin.
Ndërkohë, burrat që qëndronin përreth po talleshin me vajzat dhe gratë, duke qeshur me frikën tonë.
“Shkoni dhe vishni burkën tuaj”, tha njëri. “Ditët tuaja të fundit janë në rrugë,” tha një tjetër. “Unë do të martohem me katër prej jush brenda një dite,” tha i treti, thuhet në tekstin e publikuar nga Guardian
Më kishte mbetur vetëm edhe pak për të marrë dy diploma nga dy universitetet më të mira në Afganistan. Unë duhej të diplomohesha në Nëntor, por këtë mëngjes gjithçka ishte zhdukur.
“Unë jam viktimë e një lufte politike të filluar nga burrat”
Kam punuar kaq shumë ditë dhe netë për t’u bërë personi që jam sot, dhe këtë mëngjes kur u ktheva në shtëpi, motrat e mia dhe unë së pari fshehëm letërnjoftimet, diplomat dhe certifikatat e mia. Ishte shkatërruese. Pse duhet të fshehim gjërat për të cilat duhet të jemi krenarë? Në Afganistan, ne tani nuk duhet të njihemi si njerëzit që jemi.
Si grua, ndihem sikur jam viktimë e kësaj lufte politike të filluar nga burrat. Ndjeva se nuk mund të qeshja më me zë të lartë, nuk mund të dëgjoja më këngët e mia të preferuara, nuk mund të takoja më miq në kafenenë tonë të preferuar, nuk mund të vishja më fustanin tim të preferuar të verdhë apo buzëkuqin rozë. Dhe nuk mund të shkoj më në punë ose të përfundoj kolegjin ku kam punuar për vite me radhë.
Më pëlqen të shkoj të bëj manikyr. Sot, ndërsa isha duke shkuar për në shtëpi, hodha një vështrim në sallonin e bukurisë ku do të shkoja për manikyr. Pjesa e përparme e dyqanit, e cila ishte zbukuruar me fotografi të bukura të vajzave, ishte pikturuar me ngjyrë të bardhë.
“Nuk prisja që të gjitha të drejtat tona themelore të na merreshin përsëri”
Gjithçka që mund të shihja rreth meje ishin fytyrat e frikësuara të grave dhe fytyrat e shëmtuara të burrave që i urrejnë gratë, të cilët nuk u pëlqen që gratë të arsimohen, të punojnë dhe të kenë liri. Në vend që të qëndrojnë pranë nesh, ata qëndrojnë pranë talibanëve dhe u japin atyre edhe më shumë fuqi.
Gratë afgane sakrifikuan shumë për atë pak liri që kishin. Unë isha jetime dhe thurja qilima vetëm për tu arsimuar. Unë u përballa me një numër sfidash financiare, por kisha shumë plane për të ardhmen time. Nuk e prisja që të përfundonte kështu.
Tani duket se më duhet të djeg gjithçka që kam arritur në 24 vitet e jetës sime. Të kesh ndonjë ID ose çmime të Universitetit Amerikan tani është e rrezikshme; edhe nëse i mbajmë, nuk jemi në gjendje t’i përdorim. Nuk ka punë për ne në Afganistan.
Ndërsa provincat u shkatërruan njëra pas tjetrës, unë mendova për ëndrrat e mia të bukura të vajzërisë. Motrat e mia dhe unë nuk mund të flinim gjithë natën, duke kujtuar historitë që na tregonte nëna jonë për epokën e talibanëve dhe mënyrën se si ata i trajtonin gratë.
“Mund të luajnë me jetën time ashtu siç duan ata”
Muajt e fundit, ndërsa talibanët kanë marrë kontrollin e provincave, qindra njerëz kanë ikur nga shtëpitë e tyre dhe kanë ardhur në Kabul për të shpëtuar të dashurat dhe gratë e tyre.
Ata jetojnë në parqe ose jashtë. Unë isha pjesë e një grupi studentësh të Universitetit Amerikan të cilët u përpoqën t’i ndihmonin duke mbledhur donacione në të holla, ushqim dhe furnizime të tjera dhe duke ua shpërndarë atyre.
Nuk mund t’i ndalja lotët kur dëgjova historitë e disa familjeve. Njëri humbi djalin e tij në luftë dhe nuk kishte para për të paguar taksitë në Kabul, kështu që ata i dhanë nusen e tyre në këmbim të transportit. Si mund të jetë e barabartë vlera e një gruaje me koston e udhëtimit?
Sot, kur dëgjova se talibanët kishin arritur në Kabul, ndjeva se do të bëhesha skllave. Ata mund të luajnë me jetën time si të duan.
Kam punuar gjithashtu si mësuese në një qendër arsimore për të mësuar gjuhën angleze. Unë as nuk mund të mendoj se nuk mund të qëndroj më para klasës. “Sa herë që mendoj se vajzat e mia të bukura duhet të lënë shkollën dhe të qëndrojnë në shtëpi, unë filloj të qaj,” tha një studente nga Kabuli për The Guardian.
