Elza Ujkani, 23-vjeçarja e cila ishte lënduar nga rënia e çatisë së komunës së Prishtinës ka dalur sot nga spitali.
Lajmin e ka bërë të ditur vetë ajo përmes një postimi në Facebook, shkruan Arbresh.info.
Ujkani ka rrëfyer edhe momentet e asaj dite, duke thënë se ishte duke shkuar në punë si çdo ditë tjeter, kur për një moment kishte humbur ndjenjat.
Postimi i plotë:
Sot po dal…
18 janar e Enjte.
Po shkoja në punë si çdo ditë tjeter, dhe për një moment çuditërisht… një zhurmë që më ndali dëgjimin, një dritë që mi mbylli sytë, një erë që e nuhata me të gjithe qënien time.
Po mundohesha të qëndroja e vetëdijshme, ndërsa ndjeja një errësirë të pakuptueshme që më rrethonte. Ende nuk po e kuptoja se çfarë ka ndodhur! Nuk kisha frikë, vetëm prisja që errësira te largohej…
Nderkohë, pashë veten në duart e Fisnik, të cilin nuk e njihja, vetëm se ai po mundohej me mundësite e tij të ndalonte gjakderdhjen time.
Pas pak… zhurma e ambulances, ato rrotat e shtratit qe po më dërgonin në spital, me dukej se herë pas here po me zgjonin nga gjumi, nga i cili nuk po mund të zgjohesha.
Aty, stafi i emergjencës pranë Klinikës Universitare bashkë me Dr.Dafina Basholli, po mundoheshin të kujdeseshin për mua.
Nga këtu, prapë errësirë…
Ndodhesha në gjendje kome. Ishte i nevojshëm nje intervenim kirurgjik i menjëhershëm në kokë për të shpëtuar jetën time. Situata ishte shumë e vështirë. Dr. Faik Qosja së bashku me asisteten e tij doktoreshen Arlinda Basha dhe me stafin e repartit te Neurokirurgjisë morën përgjegjesinë per te kryer intervenimin. Përkushtimi dhe profesionalizmi i tyre ishin burime shprese për mua dhe familjen time.
Pas disa ditëve, une hapa sytë përseri. Pamja e fytyrave të lodhura nga ankthi e pritja e familjarëve të mi më emocionoi shumë. U përpoqa të zgjohem dhe ti perqafoja shumë, por ndjeva nje vështirësi të papërballueshme për të levizur.
Pas pak kohe, filluan të më tregonin se çfarë ka ndodhur, rrethanat dhe vështirësitë që kisha përballuar, dhe aty fillova të kuptoj se po më priste një rrugëtim i gjatë shërimi…
Në ato momente, brenda meje, ndjeva një thirrje shprese dhe vendosmërie për tu përballur me këtë sprovë e cila më kishte goditur.
Mboldha forcat, dhe bashkë me fizioterapeutin Dr. Deniz Sungur, filluam ti kryenim ushtrimet e nevojshme. Edhe pse ishte shumë vështirë, lodhje dhe presion i madh mbi gjymtyrët e mia, ai shprehte gëzimin e tij për rezultatet qe po arrija dita ditës. Kjo përkrahje e vëmendje e tij, mua më jepte shpresë dhe motiv për të vazhduar përpara.
Ditët janë shumë të ngadalshme në spital, vizitat e njerzëve të dashur më lëviznin emocionalisht nga një ekstrem në tjetrin. Ndonjëhere ma largonin atë hijen e mërzisë së dhomës së spitalit, duke më kujtuar bukurinë e jetës së jashtme, e ndonjëhere më bënin të ndjeja mungesën e lirisë dhe pavarsisë sime. Prania e tyre ishte një përkujdesje e ngrohtë në një kohë të vështirë të ftohtë për mua.
Gjithçka ishte duke shkuar mirë, kur…
Papritur, mjekët kishin vërejtur përhapjen e një infeksioni në kokën time dhe se ishte nevoja edhe për një intervenim tjetër. Ky lajm për mua ishte tronditës, dhe mu duk se gjithë ato ditë dhe netë të gjata me dhimbje do te ktheheshin prapë.
Përsëri errësirë…
Operimin për heqjen e infeksionit bashkë me një pjesë të kafkës e kreu përseri doktor Faiku, bashkë me stafin e tij të neurokirurgjisë.
Kur u zgjova, ai më njoftoi se gjithçka kishte shkuar mirë falë menaxhimit të suksesshëm të infeksionit.
Pas këtij intervenimi, mendova se trupi ishte në atë nivel, ku e kisha lënë para se të mbyllja sytë për herë të dytë. Por… realiteti ishte krejtësisht i kundërt.
Filluan të më tradhëtonin këmbët dhe duart, duke më bërë të përjetoja ndjesi të frikës dhe pasigurisë. Ndjeva se po humbja prapë kontrollin mbi trupin tim, dhe kjo mungesë e forcës fizike po më bënte të ndihesha e zbrazët.
“Pas vështirësisë vjen lehtësimi…
Me të vertetë, pas veshtirësisë vjen lehtësimi…” këto janë vargjet e Zotit në Kuran, që më kanë dhënë shpresë e forcë për ta vazhduar rrugëtimin. Në momentet e mjerimit dhe mungesës së shpresës, këto fjalë kanë qenë si një dritë që udhëzon drejt lehtësimit dhe që na rikujton se çdo sfidë ka një fund të mirë.
Në këto çaste, kuptova se jeta dhe shëndeti janë dhuratë, nga Ai, më Bujari, për të provuar vërtetësinë e besimit. Duke u nisur nga këto, vendosa të përqendrohem te shërimi im.
Pas operimit të dytë, mjekët konstatuan se une isha e rrezikuar nga sulmet e infeksioneve dhe më rekomanduan transferimin nga reparti i Neurokirurgjisë ne repartin e infektologjise. Aty doktor, doktoresha Albina Ponosheci, Vera Berisha-Ndrejaj dhe Shemsedin Dreshaj morën përgjegjësinë për kujdesin tim.
E hanë, 25 mars…
Unë sot po dal…
Fillimisht dua ta falenderoj Zotin, që në mesin e shumë njerëzve më zgjodhi mua për ta kaluar këtë rrugëtim, dhe për të më treguar se besimi në Të vjen para çdo gjëje.
Falenderoj prindërit e mi, motrat dhe vëllain tim, që gjatë gjithë kësaj kohe nuk më kthyen kurrë kurrë kokën, por qëndruan të përkushtuar dhe të fortë pranë meje. Ata ishin burimi im i ngrohtësisë, mbështetjes dhe dashurisë.
U jam mirënjohëse stafit të mrekullueshëm mjekësor, pranë Qendrës Klinike Universitare në Prishtinë, të cilët më shumë profesionalizëm e përkushtim janë kujdesur për mua.
Falenderoj ministrin Arben Vitia dhe kabinetin e tij, të cilët kanë treguar gatishmëri të lartë dhe janë interesusar për gjendjen dhe akomodimin tim.
Një falënderim dhe mirënjohje të veçantë për stafin e Mjekësisë Intensive Qendrore, të cilët gjithmonë ishin pranë meje dhe nuk më lanë vetëm për asnjë moment. Përkujdesja dhe angazhimi i tyre më jepnin ndjenjën e sigurisë dhe mbështetjes, duke bërë që perballja me gjendjen në te cilën isha, të shkonte sa më lehtë.
Dua të falenderoj, Visar Korenica, Gramos Agusholli, Labinotë Demi Murtezi, Eman Rrahmanin, Arbëreshë Kryeziu Hyseni, Mirsad Shkreta, Haxhi Avdyli, Artan T. Krasniqi, Baton Kelmendin, Burim Meten, miqtë të cilët i kanë qendruar afër familjes time në këto kohë të vështira për ta.
Ju falenderoj të gjithë juve, që jeni lutur për mua, që më keni thirrur, me keni shkruar e keni shkruar për mua. I kam lexuar dhe jam munduar t’ju mbajë në mend të gjithëve.
Lus Zotin që kjo çka më ka ndodhur mua të mos i ndodhë më askujt. Fatkeqesitë ndodhin. Sfidat dhe vuajtjet janë pjesë e rrugëtimit tonë jetësor. Në këtë rrugëtim, besimi në Zotin, dashnia për jetën dhe njëri-tjetrin janë udhërrefyesit tonë më të rëndesishëm për të kaluar përtej vështirësive.
Për në fund, dëshiroj të ju bëjë thirrje të gjitha institucioneve që punët kur të kryhen, të kryhen në mënyrën më të mirë dhe mos të kursehet(vidhet) në mënyrë që të minimizohen fatkeqsitë si e imja.
The darkness has gone out of my life X
Elhamdulilah.
