(për vajzën që fl*joi vetën për nënën e sajë)
SI TË TË LIJA MOJ NANË?!
Zja*rri për një çast mu duk akull,
përball ty moj e dashtun nanë.
Nuk ka forcë që më ndan dorën
nga e jotja as edhe fl*kë me kanë!
E si të të lija mes zja*rresh të digj*esh,
duke të kthyer shpinën?!
Të lë të vetme mes dhim*bjesh e ulurime?!
Unë munda të ik por se bëra dot!
Se e vde*kur do isha njejtë sikur dhe sot.
Vde*kjen do ta shihja çdo mëngjes të gdhirë!
Mes zja*rresh e rrethuar e shtrirë pa frymë.
Tani jam e qetë dhe pse kisha dhimtë,
t’kujtohet kur më thoje t’pafsha nuse o dritë?!
E po nënë nuk lejova të shkoj pa më parë,
më përcolle e veshur me petkun e bardhë!
Tani t’flemë pak gjer sa Zoti t’na zgjojë,
ndoshta dhim*bjet dritë Parajse do na i bëj! Fetanete
