Ura e tragjedisë është shndërruar në një altar me lule dhe drita, një vend i dhimbshëm pelegrinazhi ku mbizotërojnë lotët e përqafimet për humbjen e tre të rinjve, të gjithë në të 20-at e tyre: Altinit, Eglit dhe Giulia-s. Fotot e tyre qëndrojnë të vendosura pikërisht aty, bashkë me hapësirën boshe të barrierave që tashmë mungojnë pasi u morën para nga makina me të cilën ata udhëtonin.
Ura e tragjedisë është shndërruar në një altar me lule dhe drita, një vend i dhimbshëm pelegrinazhi ku mbizotërojnë lotët e përqafimet për humbjen e tre të rinjve, të gjithë në të 20-at e tyre: Altinit, Eglit dhe Giulia-s. Fotot e tyre qëndrojnë të vendosura pikërisht aty, bashkë me hapësirën boshe të barrierave që tashmë mungojnë pasi u morën para nga makina me të cilën ata udhëtonin.
“Ishin miqtë e mi, shiko sa të bukur janë”, prek me fjalët e saj një vajzë e re. Prek fotot lehtë dhe shton “i vendosëm mbrëmë në darkë, duheshin dhe e lanë këtë botë bashkë”, duke iu referuar Altinit dhe Giulia-s, të cilët ishin të dashur.
Shtëpia ku jetonte Giulia është pak minuta me makinë nga ajo urë e mallkuar. Nëna e saj Dorotea nuk është aty, ajo është ende në shok. Ishin shumë të afërt, pohojnë të gjithë, njëzet vjeçarja kishte ndjekur hapat e tij, duke u apasionuar pas gjimnastikës artistike, derisa u bë mësuese. Një vajzë që askush nuk ndalet ta përkufizojë si gazmore, plot jetë dhe entuziazëm, bujare dhe pasionante. Mbi tavolinën e saj në dhomën e gjumit ka ende libra, e oraret e leksioneve. Babai Vittorio kërkoi mëngjesin e së shtunës në morg që të shihte të bijën. Nuk qe e mundur, nuk ishte ende momenti dhe dhimbja prevaloi.
