Nga kuzhinieri shqiptar në Itali, i cilësuar si një ndër më të mirët në dhjetë vjeçarin e fundit për Nouvelle Cousine, dhe mjeshtër (Mastro) në brumet e tharnuara, nga të gjitha llojet e pizzave deri tek ëmbëlsirat Chefmbëlsirat tradicionale italiane, në rajonin e Emilia-Romanja ,tek një ndër restorantet më të mirë dhe më me renome në këtë rajon “Le Querce” ku ai punon,ku është sjell një fragment rreth kuzhinës Turke nga ditari i tijë personal ku ka përmbledhur në shqip shpjegime mbi teknikat e gatimit, recepta dhe prejardhjen e llojit të kuzhinave më të mira botërore, të cilin në të ardhmen mendon ta botoj në gjuhën shqipe.
Kuzhina turke (në turqisht: Türk mutfağı) është shprehja e artit të kuzhinës të zhvilluar në Turqi.
Kjo buron nga kuzhina otomane, e cila mund të përshkruhet si shkrirje dhe rafinim i kuzhinave të Azisë Qendrore, Lindjes së Mesme, Mesdheut, Kaukazit dhe Ballkanit. Kuzhina turke ka ndikuar dhe në kuzhinat e vendeve fqinje, përfshirë ato të Evropës Perëndimore. Otomanët kanë qenë në gjendje të ndërthurin traditat e ndryshme të kuzhinës të pranishme në territorin e tyre, duke ndërthurur disa ndikime të Lindjes së Mesme me elementë tradicionalë të Azisë Qendrore (siç është kosi): ata kanë krijuar kështu një larmi të madhe specialitetesh, shumë prej të cilave me lidhje të forta rajonale.
Kuzhina turke nuk është homogjene. Përveç disa pjatave tipike turke që mund të gjenden në të gjithë vendin, ka shumë specialitete rajonale. Rajoni i Detit të Zi (në veri të Turqisë) e bazon kuzhinën e tij në misër dhe açuga. Juglindja (Urfa, Gaziantep dhe Adana) është e famshme për qebapët e saj, për mezinë dhe për ëmbëlsirat e saj si bakllava, kadayıf dhe kandnefe. Sidomos në pjesën perëndimore të Turqisë, ku pemët e ullirit janë të bollshme, vaji i ullirit është lloji i vajit që përdoret më së shumti në gatim. I gjithë bregdeti mesdhetar, Egje dhe Marmara ka karakteristikat themelore të kuzhinës mesdhetare pasi është i pasur me perime, barishte dhe peshk. Anatolia Qendrore është e famshme për pastat e saj të mbushura si keşkek, mantı, veçanërisht nga Kayseri, dhe gözleme.
Mirlind Bajrami Chef
Emri i një specialiteti ndonjëherë përfshin atë të një qyteti ose rajoni dhe mund t’i referohet teknikës së përgatitjes ose përbërësve të përdorur në atë zonë. Për shembull, ndryshimi midis qebapit Urfa dhe qebapit Adana është përdorimi i hudhrës në vend të qepës dhe sasisë së madhe të specit djegës që përmbahet në qebap. Përbërësit më të përdorur shpesh për të përgatitur specialitete turke janë: mishi, patëllxhani, specat jeshil, qepët, hudhrat, thjerrëzat, fasulet dhe domatet. Një vend të veçantë në kuzhinën turke kanë edhe erëzat dhe të gjitha llojet e frutave të thata, veçanërisht fëstëkët, gështenjat, bajamet, lajthitë dhe arrat. Këto, përveç pulave të pjekura, që kolektivisht shkojnë nën emrin kuruyemiş.
Një shumëllojshmëri e madhe e erëzave shitet në pazaret e erëzave (më e famshmi prej të cilëve është Mısır Çarşısı në Stamboll). Erëzat dhe aromat më të përdorura përfshijnë: majdanoz, qimnon, kopër, piper të zi, paprika, nenexhik, rigon dhe trumzë. Një nga ëmbëlsirat turke më të njohura në botë është bakllava, e cila përbëhet nga shtresa të holla brumi, të mbushura me fistikë ose arra dhe varietet e ndryshme të llokumit. Ndër ëmbëlsirat me bazë qumështi më të zakonshmet janë: muhallebi, su muhallebisi, sütlaç (krem orizi), keşkül (pudding bajame), kazandibi, tavuk göğsü (një puding xhelatinoz, që përmban copa pule), dhe Pepeçura.
