Dy miq takohen pas një kohe të gjatë dhe për t’i treguar njëri-tjetrit të gjitha ngjarjet që kanë ndodhur në periudhën në të cilën ata nuk janë parë, vendosin të drekojnë së bashku te shtëpia e njërit prej tyre.
Gjatë drekës, burri i thotë gruas së tij: “Dashuria ime, a mund të na sjellësh ca fruta?… Zemër, edhe ëmbëlsirat!… Ah, e dashur, më fal, edhe kafe. Faleminderit o diell!”
Në fund të drekës, i ftuari pyet shokun e tij: “Sa kohë keni që jeni martuar?” “50 vjet”, ia kthen shoku. “Sa mirë që keni akoma gjithë këtë dashuri, e thërret shpirt, zemër, yll, dritë.”
“Të jem i sinqertë arsyeja e vërtetë është se nuk më kujtohet më si quhet dhe kam frikë ta pyes,” ia kthen burri. Kjo është një histori humoristike por në thelb ka një kuptim të ndërlikuar, që e shpjegon psìkologjia.
Ekziston një faktor i rëndësishëm pse një burrë shmang të thërrasë gruan me emrin e saj. Bëhet fjalë për karakterin, mentalitetin dhe parimet e jetës që drejtojnë një mashkull.
Një burrë i pavarur, si mentalitet, dëshiron të shohë një grua afër, që me pseudonime “të lezetshme”, sepse subkoshìenca e “programon” atë në një pozicion të nënshtruar, si një fëmijë. Voilà.
