“Anitë, kishim mbledhje ne Shvercerat… më thanë të foli me ty se ti mundeshke të folish me…” si me hamendje mu drejtua Nadi.
Ishte viti 2003, Kombëtarja Shqiptare luante lojën e parë ndërkombëtare në historinë e re. Çdo tifoz shqiptar deshte të jetë në tribinë për t’i dhënë zemër ekipit kombëtar.
Pasi caktova takim, u nisa në zyrat e Gemakut. Derisa e prisnja të vij, analizoja zyrën e bukur. Sytë mu ndalën në fotografinë mbi tavolinën e punës. Një fotografi bardh e zi me nxënës të klasave të ulta. Çdo nxënës me numratore para vetes, pos njërit – atij vet, Enver Maliqit.
“Ke qenë shumë i zgjuar që nuk të është dasht numratore?!” – e pyeta.
“Jo. S’kishim… s’kishim mundësi. Prandaj e mbaj të më kujtoje ku isha dhe ku dua të mbrri.”
Ai djali pa numratore, ndonëse u bë ndër biznesmenët më të suksesshëm dhe siguroi pasuri për breza të tërë të familjes së vet, kurrë nuk harronte të tjerët që “nuk kanë numratore” – çkado që të ishte ajo.
Shvercerat shkuan në Shqipëri me transportin e siguruar nga Enver Maliqi. Dhe kjo ishte vetëm “një numratore” nga të shumtat për të cilat iu drejtuam e nuk diti të na kthej.
Enver, do të jetosh sa veprat e tua të mira!
Të faleminderit për njerëzinë!
