Nga Lorenc Vangjeli
“Idetë janë të pavde*kshme, ato mund të mos triumfojnë nga god*itjet, por ato nuk ka forcë që t’i mposhtë!”, thoshte Ali Ahmeti pothuaj një muaj më parë, kur shpallte ofertën e tij se Maqedonia e Veriut mund të qeverisej nga një kryeministër shqiptar. E kishte thënë edhe në 2009-n, por ishte dukur si një slogan e premtim fushate, nga ata që shkëlqejnë fort, por e kanë jetën e gjatë deri në fund të fushatës së zgjedhjeve.
Për t’u shtyrë më tej, jo më larg se njëzet vjet më parë, askush nuk mund të vinte bast se do të vinte dita që shqiptarët e Maqedonisë së Veriut do të bëheshin element i pazëvendësueshëm në qeverisjen e Shkupit. Të trajtuar si qytetarë të dorës së dytë në ish-Jugosllavi, të privuar nga të drejtat thelbësore të njeriut, por dhe të shtetformimit, ata e kërkuan dinjitetin njerëzor në të gjitha mënyrat.
Dhe aty ku fjala nuk kryen punë, forca e armëve i ndih fjalës. E bën atë të dëgjohet. E bën të duket e logjikshme, e drejtë dhe e padiskutueshme. Ali Ahmeti dhe një grusht shqiptarësh të tjerë, të betuar për sakrificë të epërme, në aleancë me amerikanë e evropianë, dy vjet mbas çlirimit të Kosovës, me fjalën e ar*mëve në fillim dhe ar*mën e fjalës më pas, bënë të mundur që të çliroheshin edhe shqiptarët e Maqedonisë nga statusi i diferencuar që u jepte arro*ganca e Shkupit zyrtar.
Marrëveshja e Ohrit si fillim dhe rrjedha deri diku normale e jetës politike të vendit fqinj, solli ditën që ish-komandanti i luf*tës së djeshme të propozojë kryeministrin e sotëm të paqes. Zgjedhjet e kësaj jave në Maqedoninë e Veriut u dhanë triumfin më të madh shqiptarëve, të cilët tani kanë një numër rekord deputetësh në parlament. Ali Ahmeti është fituesi moral i këtyre zgjedhjeve, por është edhe më shumë se kaq.
Sepse kjo javë shqiptare në Maqedoninë e Veriut dëshmon një të vërtetë që harrohet, transformohet dhe vajtohet pa fund ndër shqiptarë gjithmonë të pakënaqur. Ndoshta është fryma gjysmëmitike e Ballkanit që bën të duken humbës edhe fitimtarët dhe të festohen si fitore të lavdishme edhe humbjet poshtëruese. Dhe mes vajit ballkanas për përditshmërinë e vështirë shqiptare, rrotull sherreve të përditshme në sfidën për mbijetesë dhe në mes të inateve, zilisë e individualitetit kokëfortë e të përhershëm mes shqiptarësh kudo që janë, kurrë më parë shqiptarët në rajon nuk kanë pasur një status të tillë.
Kush mban frymën dhe nuk gënjehet nga detajet, kur nuk mbytet në sipërfaqe, por sheh më thellë, kupton një të vërtetë të thjeshtë se e nesërmja flet për ta. Dhe se e vetmja gjë që mund të pengojë progresin e shqiptarëve, janë absolutisht vetëm shqiptarët. Që për paradoks, kanë aftësinë e lemerishme që të humbasin në paqe nga marrëzia, atë që fitojnë në luf*të me gj*ak.
Ali Ahmeti, por dhe faktorë të tjerë politikë në Maqedoninë e Veriut, aleatë dhe kundërshtarë me të, fatmirësisht e përgënjeshtruan këtë short të lig. Dëshmuan që shqiptarët mund të dinë t’i qasen me dinjitet triumfit. Ali Ahmeti, ky Komandant luf*te dhe Gjeneral paqeje, kujton sot për shqiptarët e Ballkanit betejën e radhës të një tjetër luftëtari shqiptar dhe vëllai të tij nga armët, Hashim Thaçin.
Njëri në Tetovë, tjetri në Hagë, të bashkuar nga sakrifica e të ndarë nga kufiri, e dinë mirë, se pavarësisht territ, sherrit e vrerit të përkoshëm ky është shekulli i shqiptarëve evropianë. Që duhet ende të mësojnë se si ta fitojnë paqen!
