Javën e kaluar, Serbia u kthye në një nga vendet e para që u gjend në trazira politike për shkak të pandemisë së koronavirusit. Më 7 korrik, mijëra serbë dolën në rrugë, duke prot*estuar kundër ri-vendosjes së kufizimeve të bll*okimit. Prot*estat vazhduan për disa ditë me shpë*rthime dhu*ne në të cilat dhjetëra njerëz u pla*gosën, duke përfshirë madje edhe një përpjekje për të god*itur parlamentin.
Trazirat ndodhën vetëm disa ditë para fillimit të shumëpritur të bisedimeve midis Kosovës dhe Serbisë, duke shkaktuar dyshime se provokuesit mund të kenë infiltruar në pro*testa.
Shumë vëzhgues aku*zuan Rusinë se po nxiste më shumë telashe në Ballkan: Moska shihet si kundërshtare e zgjidhjes së çështjes së Kosovës, e cila me siguri do të lehtësonte integrimin euro-atlantik të aleatit të ngushtë të Rusisë. Asnjë provë e përfshirjes së drejtpërdrejtë të Rusisë në ngjarjet në Serbi nuk është treguar, por, pavarësisht kësaj, pro*testat tashmë kanë sjellë ndryshime në marrëdhëniet Rusi-Serbi.
Serbët kishin shumë arsye për t’u shqetësuar për mënyrën se si qeveria e tyre kishte trajtuar pandeminë. Pas dy muajve të masave të rrepta të bll*okimit, shumica e kufizimeve u hoqën në maj përpara zgjedhjeve parlamentare. Një pjesë e konsiderueshme e partive të opozitës bojk*otuan votimet, duke i lejuar Partisë Progresive Serbe në pushtet, të udhëhequr nga Presidenti Aleksandër Vuçiç, të shënojë një fitore të thellë.
Vetëm disa ditë më vonë, autoritetet raportuan një rritje të numrit të rasteve të reja Covid-19 dhe u përpoqën të rivendosnin shumicën e kufizimeve. Si përgjigje, shumë qytetarë akuzuan Vuçiç dhe partia e tij se kishin rrezikuar me vetëdije jetën e njerëzve për të mbajtur zgjedhjet dhe për të siguruar një parlament besnik.
Sidoqoftë, numri i madh i incidenteve dhe provokimeve të dhunshme në protesta sugjeron që pakënaqësia e publikut ishte manipuluar. Autoritetet serbe kanë akuzuar radikalët pro-rusë si shkaktarët e trazirave, një akuzë e jashtëzakonshme në marrëdhëniet tradicionale miqësore Rusi-Serbi.
Në të kaluarën, Vuçiç është përpjekur të akuzojë Perëndimin si shkaktar të protestave. Gjatë vizitave në Kremlin, ai do të përshkruante protestat kundër sundimit të tij gjithnjë e më autoritar si një “revolucion me ngjyra”, duke iu referuar kryengritjeve pro-perëndimore të shikuara në disa vende të ish-Bashkimit Sovjetik, të nxitura nga kundërshtimet pro-perëndimore.
Në kryeqytetet perëndimore, Vuçiç do të fliste për të njëjtët protestues si shovinistët dhe ultranacionalistët që përpiqeshin të minonin përpjekjet e tij për të afruar Serbinë në Perëndim. Publiku i gjerë serb ndërkohë u mbajt në errësirë për këto narracione të ndërsjella ekskluzive që lideri i tyre u paraqiti partnerëve të jashtëm të vendit.
Këtë herë, gjërat janë të ndryshme. Megjithëse Vuçiç vetë nuk ka akuzuar në mënyrë të drejtpërdrejtë Rusinë për sponsorizimin e protestave, zyrtarët serbë dhe mediat pro-Vucic nuk i kanë kursyer fjalët, duke i portretizuar protestuesit si nacionalistë pro-rusë që përpiqen të pengojnë bisedimet e ardhshme të Kosovës.
Tashmë është thyer një tabu e gjatë. Për dekada të tëra, popullariteti i Rusisë në Serbi bazohej kryesisht tek lavdërimet e pakushtëzuara të burokratëve serbë. Tani rezulton se ata janë të përgatitur ta paraqesin Rusinë si një fuqi armiqësore, të paktën në disa raste.
Numri i këtyre deklaratave do të rritet ndërkohë që Vuçiç ndodhet nën presion gjatë bisedimeve me Kosovën. Përmendja e trazirave nacionaliste të nxiturta nga Rusia mund të jetë mënyra më e lehtë për të që të forcojë pozicionin e tij përballë Prishtinës, dhe të bindë Perëndimin që të mbajë një qëndrim më të butë ndaj Beogradit. Ndërkohë, ndërveprimet e shumta të Rusisë me grupe të ndryshme të nacionalistëve serbë do t’i japin Vuçiç prova të bollshme për t’u “viktimizuar” përpara aktorëve ndërkombëtarë.
Kjo dinamikë mund të prekë nga zhvillimet në një zonë tjetër kyçe të marrëdhënieve Rusi-Serbi: sektori i energjisë. I inkurajuar nga fitorja dërrmuese e partisë së tij në zgjedhjet e fundit, Vuçiç me sa duket ka vendosur që aleanca politike me partnerin e tij të gjatë të gjatë, Partinë Socialiste të Serbisë, ka tejkaluar dobinë e saj.
Socialistët kanë qenë anëtarë besnikë të koalicionit qeverisës me partinë e Vuçiçit që nga viti 2012. Ata nuk pranuan të kritikojnë Presidentin, duke marrë në këmbim pjesën e tyre të posteve fitimprurëse në ndërmarrjet publike.
Këtë herë, bisedimet e koalicionit midis dy partnerëve janë goditur disa trazira. Vuçiç i bëri presion socialistëve për të kryer një spastrim të plotë të udhëheqjes së partisë, duke kërcënuar se do t’i linte ata jashtë qeverisë së re.
Lidhjet e socialistëve me Moskën datojnë që nga koha e ish-diktatorit serb Slobodan Milosevic. Udhëheqësi i partisë, Ivica Daçiç, Ministër i Jashtëm që nga viti 2014, është parë gjerësisht si një kundërpeshë pro-ruse ndaj prirjeve më pro-perëndimore të Vuçiçit. Më pak publik por jo më pak i rëndësishëm është një socialist tjetër, Dusan Bajatovic, i cili ka qenë në krye të kompannisë serbe të gazit “Srbijagas” që nga viti 2008.
Menaxhimi i industrisë së gazit nga socialistët ka siguruar që Serbia të mbetet një nga klientët më besnikë dhe të padenjë të gjigantit energjetik të Rusisë, Gazprom. Serbia importon gaz ekskluzivisht nga Rusia dhe paguan një nga çmimet më të larta për të në rajon. Procesi i importit është gjithashtu jo-transparent dhe i rregulluar nga marrëveshje joflektive dekade.
Partneri i vjetër i Gazpromit, Petar Skundric, ministri serb i Energjisë QË nga 2008-11, tashmë ka humbur pozicionin e tij si këshilltar i Daçiç, pas arrestimit të djalit të tij në një protestë.
Bajatoviç gjithashtu duket se është në rrugëdalje, pasi është kritikuar në mënyrë të përsëritur nga tabloidet pro-Vucic gjatë muajve të fundit. Më 13 korrik, Nënkryetari i Partisë Socialiste Novica Toncev me sa duket kërcënoi se protestuesit do të bllokonin autostradën Beograd-Shkup nëse ndonjë socialist tjetër hiqej nga postet e tyre.
Arsyet për pakënaqësitë e Moskës ndaj Vuçiç po shumohen pothuajse çdo ditë, dhe bisedimet e Kosovës, me implikimet e tyre gjeopolitike, janë vetëm një pjesë e tyre.
Me vetëm disa javë që kanë kaluar nga zgjedhjet, Vuçiç ka sfiduar statusin e marrëdhënieve dhjetëvjeçare në të gjitha sferat kryesore të bashkëpunimit Rusi-Serbi. Duke pasur parasysh dëshirën e të dy palëve për masa jokonvencionale, është shumë herët për të thirrur fituesin. Por marrëdhëniet midis dy vendeve nuk do të jenë kurrë të njëjta.(SI)
